Περιγραφή
Οι έφηβοι του ’79 μεγάλωσαν, κοντεύουν τα πενήντα. Καλοζωισμένοι, καλοντυμένοι, καλλιεργημένοι, μάλλον ευκατάστατοι – μοιάζει να μην τους λείπει τίποτε. Τότε γιατί επιστρέφουν στην παραλία; Τι περιμένουν να βρουν; Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος δεν μπορεί παρά να αποτελεί απλώς ένα πρόσχημα, καθώς το Καινούργιο, από ψαροχώρι, έχει μεταμορφωθεί σ’ ένα ακόμα άχαρο τουριστικό θέρετρο. Μιας και τις ίδιες μέρες το χωριό φιλοξενεί ένα πανευρωπαϊκό σεμινάριο σεναρίου, ας το θέσουμε με όρους αστυνομικής ταινίας β’ διαλογής: οι έφηβοι του ’79 επιστρέφουν όπως ο δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος… Η ευδαιμονία των χρόνων που μεσολάβησαν δεν ήταν παρά στάχτη στα μάτια. Για να θολώσουν τα κίνητρα και να ξεχαστεί το θύμα…
“Τα παιδιά του Κάιν” είναι μια ταπισερί της Ελλάδας των τελευταίων 30 χρόνων, με άφθονες παραστάσεις για τον σύγχρονο εαυτό της. Πού και πώς ξέφτισε. Πού και πώς ξέπεσε. Ποιος και γιατί έπεσε. Κυριολεκτικά. Αλλά όχι κυρίως. Αναγνωρίζουμε τις φάτσες και τις μούρες. Τα ύφη και τα ήθη. Τα τραγούδια και τους ύμνους. Τα ντυσίματα και τα καμώματα. Τις γκομενο-καταστάσεις και τις δηθενο-ζωές. Τα φαγητά και τα αποφάγια. Τα ποτά και τους απόπατους. Και κυρίως: αυτούς που αναρριχήθηκαν, αλλά και τους άλλους, που γκρεμοτσακίστηκαν. Όλο και κάποιον ξέρουμε. Διαβάζοντας, ίσως μας πιάσει μια μικρή κρίση υψοφοβίας. Ίσως παγώσουμε και ακινητοποιηθούμε, μη μπορώντας να πάμε ούτε προς τα πάνω -προς τους πρώτους- ούτε προς τα κάτω – προς τους δεύτερους. Όμως, κλείνοντας το βιβλίο, “Το Καινούργιο”, ο συγγραφέας έχει καταφέρει κάτι: σ’ έχει βγάλει από την κουζίνα του, όπου σου μαγείρεψε και σε τάισε, και σ’ έχει ανεβάσει στον ψηλότερο βατήρα: “Πήδα” σου λέει. “Αν δεν πέσεις στα βαθιά, δε θα μάθεις ποτέ κολύμπι. Αλλά, ακόμα κι αν πνιγείς, ποιο το πρόβλημα; Τόσα και τόσα δε σε πνίγουν χρόνια τώρα;”. (Από κείμενο της Μαργαρίτας Φρανέλη στην BookPress.gr, 20/10/2011)
Το μυθιστόρημα του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει σε εκείνα τα μυθιστορήματα που έλκουν την κριτική του βιβλίου. Και αυτό, γιατί ο συγγραφέας καταθέτει τον προσωπικό του κόσμο, διατυπώνει την άποψή του για το πολύ πρόσφατο παρελθόν της χώρας μας και δεν φοβάται να εκτεθεί, αφού πρώτα έχει δημιουργήσει με μαστοριά μια αφηγηματική συνθήκη, ικανή να τον προστατεύσει. […] Το όποιο πολιτικό μήνυμα του μυθιστορήματος συστήνεται μέσα από το υποκειμενικό spleen της αφήγησης καθώς παρακολουθεί την αναζήτηση του χαμένου χρόνου των πρωταγωνιστών, ενώ η βαθιά γνώση που έχει ο συγγραφέας από την συγγραφή σεναρίου τον εξυπηρετεί, ώστε να το αναδείξει αυτό σχεδόν δραματουργικά. […] (Βιβή Ζωγράφου, Η Αυγή, 12/2/2012)
