Περιγραφή
Πώς ν’ αντέξεις; Ερώτημα επίκαιρο, και όχι μόνο σε περιόδους κρίσης, καθώς αφορά τη θέση μας απέναντι στους άλλους, τις δύσκολες προσωπικές σχέσεις, τα κενά και τις ελλείψεις όλων μας. Με ποιές αντοχές πρέπει ν’ αντιμετωπίσεις τις προκλήσεις για να μην παραδοθείς στη διάλυση, αλλά να επιμείνεις στην προσπάθεια για σύνθεση; Έχει άραγε σημασία να είσαι ωφέλιμος και χρήσιμος για τους άλλους φτάνοντας στα όρια των αντοχών σου; Στα είκοσι ένα διηγήματα δεν προσφέρονται τεχνικές αυτοβελτίωσης, ούτε καταγράφονται οδηγίες για το πώς ν’ αντέξεις. Εξιστορούνται ζωές μέσα από συμπληγάδες. Το ζητούμενο είναι ένα πιο πλήρες και πιο συνειδητοποιημένο πέρασμα από τη γη ή μήπως και η διασφάλιση της ποιότητας στη ζωή του καθενός μας;
Όλα τα αφηγηματικά πρόσωπα του Χαρπαντίδη είναι εξαρχής καταδικασμένα στην ολοσχερή ήττα και στον απηνή διαμελισμό: σύζυγοι, αλλά και πατεράδες ή τέκνα που τσακίζονται από το οικογενειακό τους περιβάλλον, μοναχικές ψυχές που έχουν σημαδευθεί από τα ανεκπλήρωτα ερωτικά τους πάθη ή από τις πράξεις ενός πολύ πικρού παρελθόντος, γυναίκες που δοκιμάζονται σωματικά και διανοητικά, παιδιά που διαιωνίζουν ανήμπορα το δράμα της μάνας ή των αδελφών τους, άνδρες που τιμωρούνται για αμαρτίες άλλων, άρρωστοι ή ηλικιωμένοι που βρίσκουν τη λύτρωση μόνο κατ’ όναρ, όπως και ξεπεσμένοι ευγενείς που πληρώνουν πανάκριβα τους τίτλους τους ή φίλοι που βρίσκουν αναίτιο θάνατο. Κάποτε βέβαια υπάρχουν και κάποια αντίβαρα, που πάντως δεν αλλάζουν το συνολικό κλίμα: αγρότες που αντιστέκονται σθεναρά στον αστικό και υπαλληλικό βίο, μεροκαματιάρηδες που δίνουν με επιτυχία τον αγώνα της επιβίωσης και θηλυκά που ξέρουν να τιμούν τον ερωτισμό τους. Θα πρέπει να ομολογήσω ότι σε πολλές περιπτώσεις ο Χαρπαντίδης δεν αποφεύγει τον μελοδραματικό τόνο, τα μανιχαϊκά ψυχολογικά σχήματα και, κυρίως, την υπέρμετρη φρικίαση, που αφήνει την υπαρξιακή περιδίνηση των ηρώων του να μετατραπεί σε αφηγηματικό και σκηνοθετικό φετίχ, χωρίς να επιτρέπει στη δραματουργία του να αποκτήσει οργανική πυκνότητα και λειτουργική ένταση. Η συλλογή του διαθέτει, παρ’ όλα αυτά, μονάδες που ξεχωρίζουν. Ανάμεσά τους θα τοποθετούσα τα διηγήματα “Κρυφές αντοχές δεν υπάρχουν”, “Το γονίδιο της γοητείας”, “Δάχτυλο στο μαντήλι”, “Αντικαθιστώντας τις οσμές της ζωής με εκείνες του θανάτου”, “Μ’ ένα πόδι”, “Πιστοποιώντας συναισθήματα”, “Προσκυνώντας τα νεκρά παλικάρια”, “Ίχνη στο χιόνι” και “Όταν η μνήμη λερώνει”. Οι ανάγλυφα σμιλεμένες συγκρούσεις και η αμεσότητα των ψυχικών αντιδράσεων διαθέτουν εδώ ζωηράδα και συγχρονισμένο ρυθμό, δείχνοντας ότι η καθημερινή τύρβη μπορεί να κερδίσει την καθολικότητα και το πεδίο βάθους που επιδιώκει να της προσδώσει ο συγγραφέας με τη στροφή του προς τον υπαρξιακό προβληματισμό. (ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 13/11/2011)
