Περιγραφή

 

Σαν Όνειρο

στις γωνιές του κόσμου σε αναζητούσα ενστικτωδώς…ορμέμφυτα…δεν είχες πρόσωπο, σαν όνειρο ήσουν…τα χέρια μου δυο κουπιά πολυκαιρισμένα γυαλοκοπούσαν από το λούστρο της παραίτησης…τα χείλη μου έρημη γη,κονσέρβα που έκλεισε αεροστεγώς τα όσα τους έπρεπε να βγουν σα κραυγή…ψυχανέμισμα τα όσα μαζί σου θα κατακτούσα…σαν όνειρο…

μάτια θολοί ραγισμένοι καθρέφτες άλλης εποχής…τραυματισμένα πουλιά  από κυνηγού βόλι με τον τρόμο σημαία και τη μοναξιά για βλέφαρα ,σκορπούσαν βλέμματα στου τίποτα τη θέα από την κουρτίνα της απόγνωσης που’χαν κρυφτεί απ’του κόσμου την αδηφαγία…έψαχναν εσένα κι ας μην είχες μάτια τότε καταχωρημένα στη μνήμη τους…σαν όνειρο ήσουν…

ένα κορμί τσιγγάνος περιπλανώμενος με δισάκι στον ώμο το όνειρο και ντέφι τη λαχτάρα περασμένο στη μέση του…μια ανθρώπινη υπόσταση κορμός ξεβρασμένος σε κάποια ακτή και χτυπημένος από κύματα αναπάντητων γιατί…μουσκεμένος ως το κόκαλο από αλμύρα του κενού σε καρτερούσε…δεν είχες ακόμη κορμί…σαν όνειρο ήσουν…προαίσθηση το τι μαζί σου θα ζούσα …σαν όνειρο…

εγώ,εσύ,εμείς…σαν όνειρο από όνειρο βγαλμένο…

Αγάπη

κάπου διάβασες…κάποιος σου είπε πως υπάρχει κάτι που το λένε αγάπη…θαρρείς έκτοτε πως έχεις επίγνωση περί αυτού…έπεισες τον εαυτό σου πως την ένιωσες κι ύστερα προσπάθησες να πείσεις κι εμένα…μόνο έναν από τους δυο έπεισες και γέλασες εντέλλει κι αυτός ο ένας δεν είμαι εγώ…

την έφτιαξες γυάλινη και είχε προδιαγεγραμμένο μέλλον όπως καθετί γυάλινο…ίσως κι από ξύλο και της κατατρώει τα σωθικά το σαράκι από τα γεννοφάσκια…μπορεί να’ναι κι από πλαστικό και ψάχνει ανακύκλωση…μεταλική και δεν άργησε να οξειδώνεται…από πέτρα ίσως και πέτρα θα μείνει στους αιώνες…από πάγο και δεν είναι που αργολιώνει μοναχά,είναι και που δε με ζέστανε ποτέ…από κάρβουνα που άναψαν καλά μα τα άφησες στη μοίρα τους..

την δημιούργησες με της βροχής τις στάλες κι αυτή ψάχνει για το ουράνιο τόξο που δεν της έφερες ποτέ…την έπλασες με άνεμο και στο αίμα της έχει τη φυγή…της έβαλες υποτυπώδη φτερά και στην παρθενική της πτήση άλλος ένας  Ίκαρος στην ιστορία θα μείνει…τη βάφτισες στα κύματα κι έχει ψυχή που δε θα μείνει στο λιμάνι…την έβαψες με λάθος χρώματα και πάντα θα της λείπει το κόκκινο…την άφησες υποσιτισμένη και διψασμένη λες και ήταν αυτοσυντήρητη…πόσο κρίμα…

Ακορντεόν

με μια κούπα καφέ που σαν εφηβικό όνειρο είχε ξεθυμάνει..με ένα στριφτό τσιγάρο ανάμεσα σε αυτά τα δάχτυλα που σε άγγιξαν…προσμένω το δείλι ξανά στους ώμους μου σα βάσανο..το φόρεμά μου έχει γνωρίσει καλύτερες μέρες…όπως και το στόμα μου-αυτό που λάτρεψες-με μήτρα ετοιμόγεννη
μοιάζει ανείπωτων…

ήχοι από ακορντεόν ξαφνικά ηδονίζουν τα αυτιά μου..όπως όταν μου ψιθύριζες τα όλα σου…με βγάζουν από το κουκούλι μου…ο ουρανός βρίθει αδημονίας να ντυθεί με τα πορτοκαλομαβιά του μα ελπίζω σήμερα να μην του το κάνει εύκολο ο Θεός…

το τσιγάρο αυτοκτονεί σ’ένα τασάκι που χρόνια δεν περιμένει τίποτα σε αυτή τη βεράντα…μου μοιάζει Χριστέ…οι ήχοι του ακορντεόν δυναμώνουν και ξεδιπλώνουν μπροστά μου εικόνες παλιών ταινιών που παίζει ενίοτε η άθλια συσκευή στο σαλόνι…

εναγωνίως τα μάτια μου αναζητούν τα μαγικά δάχτυλα που κάνουν έρωτα σε αυτό το όργανο…όπως τα δικά σου δάχτυλα..έχω προσομοιωθεί εντελώς με τα πλήκτρα…

ένας τσιγγάνος ακαθόριστης ηλικίας γράφει με τα παπούτσια του το δικό του αποτύπωμα στη γειτονιά…ως και τα πουλιά σώπασαν από τη μουσική του ανταγωνιστή τους…τα τσιγγάνικα μάτια κάπου στη μέση της απόστασης που μας χωρίζει,συναντούν τα δικά μου…μεταφορά κι ανταλλαγή πόνου σε δευτερόλεπτα..μια καμπύλη κάνει το τσιγγάνικο στόμα κι άλλη μια το δικό μου…υποψία χαμόγελου..κάτι ξεχασμένο και για τα δυο ζευγάρια χειλιών…ένας χαιρετισμός με χέρι σηκωμένο από το πεζοδρόμιο απέναντι και δυο πόδια που συνεχίζουν την πορεία τους…

σε λίγα λεπτά ήταν όλα όπως πριν..σα να μην συνέβη αυτό  μα η δική μου αναστάτωση πιστοποιεί το αντίθετο..σε λίγα λεπτά δίχως να έχω γίνει μάρτυρας,ο ουρανός είχε αλλάξει περιβολή πια…δειλινό επιβεβλημένο..βάσανο σταθερής αξίας υπογεγραμμένο από την απουσία σου..κι ένα τελευταίο τσιγάρο μάρτυρας…όλα διαδραματίζονται πια στον απόηχο του ακορντεόν…αν υπήρξαν ποτέ..

Άρμα

θα ανέβω στο άρμα της πιο τρελής επιθυμίας αυτά τα μεσάνυχτα…θα με δεις στα μάτια σου μπροστά και θα απολαύσω την παραλυσία σου ..θα σου κλείσω τα μάτια πριν προλάβουν να δουν τα δικά μου…με το φεγγαρόφως..θα σου κλείσω το στόμα πριν προλάβει να βγει λέξη…με ένα της νύχτας σύννεφο…θα σου δέσω τα χέρια πριν προλάβουν να αγγίξουν κάτι από μένα…με μια κλωστή από τ’όνειρο…

διέσχισα τραγουδιστά μονοπάτια ως κοντά σου να φτάσω..πάλεψα με τα πάντα και με το τίποτα….με μίσησα…τώρα θα ακούσεις το δικό μου τραγούδι…τώρα θα νιώσεις τα πάντα και το τίποτα…θα με διατάξεις…δεν θα υποκύψω…θα με παρακαλέσεις…
δε θα λυγίσω…

ως να χαράξει δεν θα’μαι εκεί…τότε θα λυθούν τα μάγια…τότε θα λυθούν στόμα..μάτια ..χέρια…για να σε καταπιεί το πάντα και το τίποτα…θα έχω αφήσει μόνο τη μυρωδιά μου και το σημάδι από το κραγιόν μου κάπου πάνω σου…

μην ψάξεις…διασχίζω τραγουδιστά μονοπάτια..ίσως ξανασυμβούν τα μάγια κάποια άλλα μεσάνυχτα…κάποια αυγή εξομολόγος
δε θα αργήσει…

εγώ…με μίσησα..

Άσε με

άσε με..μείνε ακίνητος…άσε με να διασχίσω του κορμιού σου τις πεδιάδες…τα ποτάμια..τις κορφές…να σε τυλίξω σαν αναρριχώμενος κισσός…σα να μην υπάρχει αύριο…να χωθώ μες τη σάρκα σου και να αφήσω σα μέλισσα δηλητήριο
κι ας πεθάνω μετά…

άσε με…μείνε ακίνητος να σταματήσουν τα ρολόγια..να παγώσει ο χρόνος σε τούτη εδώ τη στιγμή…σα μελλοθάνατος που τελείται η τελευταία του επιθυμία θα΄σαι…το στόμα μου σε κοινωνεί…οι πόροι του κορμιού σου εξομολογούνται…

άσε με…να μεταλαμπαδεύσω μέσα σου το αρχέγονο..το αέναο…το στήθος μου η πιρόγα που ταξιδεύει στα νερά σου…η γλώσσα μου θα βασανίσει τη φλέβα στο λαιμό σου και δε θα μείνει τίποτα αφανέρωτο…το πόδι μου σαν άτι ελεύθερο κι ατίθασο θα καλπάζει πάνω σου…τα δάχτυλά μου δεν είναι δάχτυλα…είναι πεταλούδες…ρουφούν το νέκταρ..γλεντάνε τη σύντομη ζωή τους στο άνθος του κορμιού σου…

μείνε ακίνητος κι άσε με…να σε τρυγήσω..να σε σφραγίσω για πάντα…να κεντήσω στην κοιλιά σου τον έρωτα…να τον δοξάσω στο στήθος σου…να τον αποθεώσω στην πηγή σου ..να μεθύσω…άσε με να σε βαφτίσω ξανά..  όπως θέλω με ιδρώτα..

άσε με..

Βόλτα Τρόμου

ανυπόμονες εξομολογήσεις…ανείπωτοι πόθοι…ανυπόστατες προσδοκίες…αδηφάγα όνειρα…βόλτα με το τρένο του τρόμου η δική μας…σε ένα λούνα παρκ μόνο για μας τους δυο…αξημέρωτα βράδια…ψίθυροι..στεναγμοί σε λάθος χρόνο…ανταγωνίζονται τη θλιμμένη κραυγή του φτερωτού ξενύχτη…αγωνία και βεβιασμένο χαμόγελο με το αεράκι χορεύουν…ουράνιες ανατριχίλες κάνουν το φεγγάρι να ανατριχιάζει κι αυτό…χαμόγελα..υποσχέσεις και δάκρυα διαμάντια θα κεντηθούν στα πέπλα της νύχτας με του έρωτα τις κλωστές από μετάξι…

μη μυρίζεις τόσο γιασεμί μου…με πονάς με θύμησες…κράτα λίγο ακόμα κλειστά τα μπουμπούκια σου ως να μου στείλει ένα σημάδι…κι αυτός ο φτερωτός ξενύχτης βάλθηκε να δοκιμάσει τις αντοχές μου απόψε…ούτε αυτός έχει έλεος για μένα
ούτε εσύ γιασεμάκι μου…

ταραγμένος νους…σκέπασέ με νύχτα να κοιμηθώ..μη και έρθει στο όνειρό μου και μου φιλήσει τα βλέφαρα…αύριο…ίσως σταματήσει η βόλτα του τρόμου…

Γαλήνη & Σιωπή

κυκλωμένη και γεμάτη από την γαλήνη μιας σιωπής..κι από τη σιωπή μιας γαλήνης που σα μύηση μοιάζει…κι όμως δυσανασχετώ…στην ακροστοιχίδα μια νύχτας που σαν άγγελος με μαύρα φτερά αγκαλιάζει τον κόσμο,εμένα και το νυχτολούλουδο που ασκεί τα μάγια του με δοξασίες
και ιερογλυφικά του αρώματός του…

στη σκέψη μου πάραυτα μια αναρχία κυριαρχεί που τρεκλίζει σαν μεθυσμένος βγαίνοντας από κάποιο κουτούκι και κουβαλώντας στις πλάτες και στην ψυχή…τα βάρη του κόσμου…ιδανική στιγμή να σου στείλω τη σονάτα του τριζονιού που επιβάλλει υγρασία στις εκβολές των ματιών και λυγμό τύραννο…

σε θυμάμαι…και μια υφάντρα λαγνεία πλέκει τα νήματα από την αρχή…σε θυμάμαι…σα βασκανία έχεις κατακλύσει την υπόστασή μου..δονείται κάθε μου κύταρρο για να φτάσει ένας βρόγχος μέχρι το λαιμό…μια ανατριχίλα σαν αντανάκλαση του πόθου σου αφήνει πάλι ανέσωτη τη λαχτάρα μου…

σε θυμάμαι…στα χαρακώματα ενός έρωτα να μοιάζεις με πολεμιστή…αόρατη απειλή και ορατή μετάγγιση ενός πάθους που η λάβα του δεν άφησε τίποτε στο πέρασμά της…γαλήνη και σιωπή..κι εγώ σε θυμάμαι…

Facebook

Προφίλ: Θωμη Μπαλτσαβια

Σελίδα: Ερωτικα Μονοπατια ΤΗΣ ΘΩΜΗΣ