Περιγραφή
Υπάρχουν δυο συγκρουόμενες αρχέγονες παρορμήσεις του ανθρώπινου νου – η μια απλοποιεί καθετί ανάγοντάς το στα βασικά στοιχεία του, η άλλη να διακρίνει πέρα από τα βασικά στοιχεία τις ευρύτερες διασυνδέσεις. Πρόκειται για μια σύγκρουση που τη βιώνουμε διαρκώς όλοι μας, και από καιρού εις καιρόν την αναπολούμε. Στην ακρογιαλιά, για παράδειγμα, οι περισσότεροι πέφτουμε σε περισυλλογή στοχαζόμενοι το μεγαλείο του Κόσμου, έστω και αν η θάλασσα δεν είναι, κατ’ ουσίαν, παρά μια τρύπα γεμάτη νερό. Η τεράστια φιλολογία γύρω από το συγκεκριμένο θέμα, πανάρχαια κατά ένα μέρος της, συχνά εκφράζει τη σύγκρουση ως ηθική, ως ένταση μεταξύ του ιερού και του ανόσιου. Έτσι, το να βλέπει κανείς τη θάλασσα ως απλή και πεπερασμένη, όπως θα έκανε ένας μηχανικός, είναι ανιμιστικό και πρωτόγονο· ενώ το να τη βλέπει ως πηγή ανεξάντλητων δυνατοτήτων, προηγμένο και ανθρώπινο.
